ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ με πολλά Α

Αγωνιστική
Ανατρεπτική
Αισιόδοξη
Αλληλέγγυα
Ανυπόταχτη

ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ΠΕ: Νομοσχέδιο για την Ειδική Αγωγή: ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΝΑ ΑΠΟΣΥΡΘΕΙ!

Μέσα σε περιβάλλον έντονων πολιτικών αδιεξόδων της κυβέρνησης να ελέγξει τις εξελίξεις και να προχωρήσει στην υλοποίηση των αντιλαϊκών μέτρων μνημονίου και επιταγών της ΕΕ και του ΔΝΤ, κατατέθηκε για δεύτερη φορά το σχέδιο νόμου που αφορά στην ειδική εκπαίδευση. Προηγήθηκε ένας κρατικός προϋπολογισμός που μειώνει ακόμα περισσότερο τις δαπάνες για την εκπαίδευση και δίνει τις παραμέτρους του «νέου σχολείου» που ούτε δημόσιο, ούτε δωρεάν, ούτε σχολείο μπορεί να χαρακτηριστεί. Το νέο σχέδιο νόμου ελάχιστα διαφέρει από τις προηγούμενες εκδόσεις του και οι όποιες διαφορές του ενισχύουν τελικά την ταξικότητά του.

ΖΗΤΑΜΕ ΤΗΝ ΑΠΟΣΥΡΣΗ ΤΟΥ ΓΙΑΤΙ:

• Δεν απαντά στα προβλήματα της εκπαίδευσης των μαθητών με αναπηρία και ειδικές ανάγκες.
• Καλύπτει νομοθετικά το κράτος απέναντι σε πιθανές οικονομικές διεκδικήσεις των γονιών στην επί σειρά ετών part time παράλληλη στήριξη. Όλες οι διατάξεις που αφορούν στην παράλληλη στήριξη, αποδεικνύουν τη ρευστότητα του θεσμού και στοχεύουν να λύσουν με «οικονομικό εξορθολογισμό» τις ανάγκες των μαθητών ΑμΕΑ που τη δικαιούνται, λαμβάνοντας υπόψη ότι ο θεσμός αυτός έχει χρόνο λήξης μέχρι το 2015, που τελειώνουν τα κονδύλια του ΕΣΠΑ. Οι παράλληλες στηρίξεις δίνονται με οικονομικά κριτήρια γι΄ αυτό άλλωστε ΘΕΣΜΟΘΕΤΕΙΤΑΙ ΚΑΙ ΛΙΣΤΑ ΚΑΤΑΤΑΞΗΣ ΤΩΝ ΔΙΚΑΙΟΥΧΩΝ, αντίστοιχη με τις λίστες του κοινωνικού τουρισμού. Δηλαδή οι παράλληλες στηρίξεις θα δίνονται μέχρι όπου φτάνουν τα λεφτά.
• Περιορίζει τα μορφωτικά δικαιώματα των μαθητών αφού ορίζει ότι ο χωρισμός τμήματος επιτρέπεται μόνο όταν υπάρχουν μαθητές με ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ ΤΥΠΟ αναπηρίας όπως και ότι τότε μόνο μπορεί να μειωθεί ο αριθμός μαθητών ανά τμήμα μέχρι 21 μαθητές.
• Αποψιλώνει τα ειδικά σχολεία, αφού μέσω των ΕΔΕΑΥ τα «χρεώνει» με επιπλέον καθήκοντα χωρίς να κάνει μόνιμες προσλήψεις του απαραίτητου προσωπικού.
• Επιμένει στην αντίληψη ότι τα αναλυτικά προγράμματα της γενικής εκπαίδευσης μπορούν με «διαφοροποιήσεις» να είναι οδηγοί προγραμμάτων για ΑμΕΑ, θεωρώντας πως τα προγράμματα σπουδών είναι εκείνα που παρουσιάζουν αναπηρίες και όχι οι μαθητές. Αποσιωπά ότι αυτά τα αναλυτικά προγράμματα εντείνουν τους ταξικούς φραγμούς στην εκπαίδευση, περιθωριοποιούν τους μαθητές με μαθησιακές δυσκολίες και όχι μόνο, και είναι πολιτική επιλογή κυβερνήσεων που ακολούθησαν και ακολουθούν τις επιταγές της ΕΕ με στόχο φτηνούς, ευέλικτους εργαζόμενους με πολλές δεξιότητες, και ελάχιστες γνώσεις. Η τροποποίησή τους δεν αλλοιώνει τον προσανατολισμό και τα πυρηνικά τους χαρακτηριστικά και κυρίως δεν απαντά στις ανάγκες των μαθητών που βρίσκονται σε δομές της ειδικής εκπαίδευσης. Η αντίληψη αυτή σε συνδυασμό με την ανάθεση στους εκπαιδευτικούς των γενικών τάξεων για την αντιμετώπιση των μαθητών με μαθησιακές δυσκολίες ΕΙΝΑΙ ΦΘΗΝΟΤΕΡΗ ΓΙΑ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ και περισσότερο επιζήμια για τους μαθητές και τις οικογένειες τους που θα κληθούν να ξαναβάλουν το χέρι στην τσέπη για να εξασφαλίσουν την απαραίτητη αντισταθμιστική εκπαίδευση που το σχολείο δε θα τους παρέχει.
• Κλείνει φιλικά το μάτι σε ημέτερους για τη διαιώνιση μιας άτυπης εκπαίδευσης των εκπαιδευτικών μέσα από σεμινάρια επί πληρωμή.
• Διαχωρίζει τους εκπαιδευτικούς σε πολλές κατηγορίες.
• Καθιερώνει παγκόσμια πρωτοτυπία χαρακτηρίζοντας τη θέση στην εκπαίδευση με βάση τον τύπο πτυχίου και όχι το αντικείμενο.
• Ορίζει διαφορετικά κριτήρια πρόσληψης για αναπληρωτές ειδικής από κείνα της γενικής αγωγής
• Αυθαιρετεί ακόμα και για τα κριτήρια αναπληρωτών ορίζοντας άλλα για τους ΠΕ70.50 και ΠΕ60.50 και άλλα για τους ΠΕ71, ΠΕ61 (φυσικά δεν υπάρχουν αντίστοιχα για τους αναπληρωτές της γενικής εκπαίδευσης). Ανοίγει έτσι το ζήτημα της εκπαίδευσης των εκπαιδευτικών ειδικής αγωγής ακολουθώντας τις επιλογές της ΕΕ για ατομικές διαδρομές που θα καθορίζουν το ποιοι, πότε και πώς θα προσλαμβάνονται. Οι πολλαπλοί πίνακες αναπληρωτών με τα αυθαίρετα διαφορετικά κριτήρια προσλήψεων ΝΟΜΟΘΕΤΟΥΝ και ενισχύουν την αλλαγή των εργασιακών σχέσεων, διαμορφώνοντας ταυτόχρονα στεγανά κι αντιπαραθέσεις ανάμεσα στους εργαζόμενους στην ειδική αγωγή εκπαιδευτικούς
• Αποκλείει τους εκπαιδευτικούς με αναπηρία από την Ειδική Αγωγή

Απέναντι ΚΑΙ σε αυτή την έκδοση του σχεδίου νόμου μία είναι η απαίτησή μας: ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΝΑ ΑΠΟΣΥΡΘΕΙ. Παράλληλα χρειάζεται να παλέψουμε για:

o Αύξηση των δαπανών για την παιδεία στο 15% του τακτικού προϋπολογισμού.

o Κανένα κλείσιμο - συγχώνευση σχολικής μονάδας. 20 μαθητές/τμήμα στα δημοτικά, 15 ανά τμήμα Α΄ και Β΄ δημοτικού και στα νηπιαγωγεία.

o Αποκλειστικά δημόσια, δωρεάν και υποχρεωτική εκπαίδευση, επαγγελματική κατάρτιση και αποκατάσταση των ΑμΕΑ, σε σχολικές μονάδες του ΥΠΕΠΘ.

o Διαχειριστικό έλεγχο ιδιωτικών μονάδων ειδικής εκπ/σης και μετατροπή τους σε δημόσιες.

o Γενναία αύξηση των δαπανών για: Την έγκαιρη παρέμβαση, την ειδική εκπαίδευση, την ειδική επαγγελματική κατάρτιση, την αυτόνομη διαβίωση-την προστατευμένη εργασία. Η πολιτική της πρόληψης πρέπει να ξεκινά από τη γέννηση των παιδιών. Πλήρης ασφαλιστική κάλυψη της ειδικής εκπαίδευσης.

o Έγκαιρη διάγνωση και καταγραφή των ατόμων με ειδικές ανάγκες. Ίδρυση δημόσιων ειδικών σχολείων όλων των βαθμίδων για να καλυφθούν οι ανάγκες όλων των ΑμΕΑ. Πλούσιος εξοπλισμός, εποπτικό υλικό στα υφιστάμενα και τα υπό ίδρυση ειδικά σχολεία.

o Δημιουργία Τμημάτων Ένταξης σε κάθε σχολείο και βαθμίδα εκπαίδευσης. Στήριξή  με αναγκαία μέτρα με μείωση του αριθμού των μαθητών ανά τμήμα, επαναπροσδιορισμός περιεχομένου και μεθόδων διδασκαλίας, και μέσα (κατάλληλη υλικοτεχνική και κτιριακή υποδομή, πλούσιος εξοπλισμός, εκπαιδευτικό-εποπτικό υλικό, σύγχρονα μέσα τεχνολογίας-κατάλληλο εκπαιδευτικό λογισμικό, κ.α.).

o Μαζικοί διορισμοί στην ειδική εκπαίδευση σε όλες τις βαθμίδες εκπαίδευσης. Καμία κατηγοριοποίηση, κατακερματισμό και διαχωρισμό των εκπαιδευτικών. Ενιαία κριτήρια μεταθέσεων, διορισμών σε όλη την εκπαίδευση. Διορισμοί με βάση το χρόνο λήψης του πτυχίου και την προϋπηρεσία. Διορισμός όλων των αναπληρωτών και όσων έχουν υπογράψει έστω και μια σύμβαση στο δημόσιο σχολείο. Σταθερή και μόνιμη εργασία για όλους. Όχι στην ελαστική εργασία.  Κατάργηση της ωρομισθίας, της αναπλήρωσης με μειωμένο ωράριο και του θεσμού του αναπληρωτή από ΕΣΠΑ. Οι εκπαιδευτικοί με αναπηρία να έχουν ίσα δικαιώματα με τους υπόλοιπους εκπαιδευτικούς στις διαδικασίες πρόσληψης.

o Στελέχωση των ειδικών σχολείων με απαραίτητες ειδικότητες (ψυχολόγους, κοινωνικούς λειτουργούς, εργοθεραπευτές, λογοθεραπευτές, βοηθητικό προσωπικό κ.ά.) με μόνιμη σχέση εργασίας.

o Κατοχύρωση παιδαγωγικής εκπαιδευτικής κατεύθυνσης των ΚΕΔΥ, άμεση στελέχωση τους, μικρότερες περιοχές ευθύνης ανά δήμο, λιγότερες διοικητικές αρμοδιότητες, κινητές μονάδες που θα επισκέπτονται  τα σχολεία και θα στηρίζουν εκπαιδευτικούς και μαθητές. Τα ΚΕΔΥ να υλοποιούν την υποστήριξη των μαθητών με ειδικές ανάγκες μέσα στα σχολεία. Διορισμοί εκπαιδευτικών σε όλα τα δημόσια ιατροπαιδαγωγικά κέντρα.

o Αναβάθμιση των υπαρχόντων και ίδρυση νέων εκπαιδευτικών μονάδων δημόσιας και δωρεάν, ειδικής επαγγελματικής εκπαίδευσης (ΕΕΕΕΚ), διεύρυνση του ρόλου τους με μονάδες αυτόνομης διαβίωσης, προστατευμένα εργαστήρια, νομοθετική κατοχύρωση των αποφοίτων τους. Ειδική εκπαίδευση εφόρου ζωής για τα άτομα με βαριές, πολλαπλές αναπηρίες και ίδρυση κέντρων αυτόνομης διαβίωσης.

o Επαναλειτουργία των διδασκαλείων, καθιέρωση του θεσμού της μετεκπαίδευσης σε θέματα ειδικής αγωγής και στη β/βάθμια εκπαίδευση, περιοδική ουσιαστική επιμόρφωση με τη χρηματοδότηση του υπουργείου του προσωπικού όλων των ΣΜΕΑ, αλλά και των εκπαιδευτικών της γενικής εκπαίδευσης σε θέματα ειδικής αγωγής.

o Κατάργηση των ν.2817, ν.3194/2003, ν.3699/2008, ν.4115/2013 άρθρο 39 που εμπορευματοποιούν την ειδική αγωγή, προωθούν την ιατροποίηση, κατηγοριοποιούν τους εκπαιδευτικούς και ανατρέπουν εργασιακά δικαιώματα στο χώρο της ειδικής αγωγής.

o Μόνιμη σταθερή, προστατευμένη - υποστηριζόμενη εργασία για τα άτομα με ειδικές ανάγκες στο Δημόσιο και στον Ιδιωτικό Τομέα.

Η κατασκευή της «ενδοσχολικής βίας»

 Του Λευτέρη Παπαθανάση*

Η είδηση πέφτει σαν κεραυνός. Η Ελλάδα είναι στην τέταρτη θέση (ανάμεσα στις χώρες που μελετήθηκαν) στην έκταση του φαινομένου της «ενδοσχολικής βίας». Το συμπέρασμα είναι το ίδιο άμεσο: κάτι πρέπει να κάνουμε και μάλιστα το συντομότερο! Ποιο άκαρδο τέρας είναι στο κάτω-κάτω ευχαριστημένο με το γεγονός ότι τα παιδιά μας περνούν τόσο άσχημα στο σχολείο, με τραύματα που τους μένουν μέχρι τα γεράματα? (βάλε έναν αστερίσκο εδώ, θα δούμε ποιο είναι το πραγματικό άκαρδο τέρας προς το τέλος…).
Εδώ και λίγο καιρό λοιπόν, τα ελληνικά σχολεία (ακολουθώντας τη διεθνή μόδα) ζούνε στους ρυθμούς του φαινομένου αυτού. Μελέτες για το φαινόμενο, σεμινάρια για το φαινόμενο, επιτροπές και υπεύθυνοι για το φαινόμενο, «δράσεις» για το φαινόμενο. Λέω λοιπόν από την αρχή ότι για μένα το φαινόμενο αυτό είναι μια κατασκευή, μια επινόηση. Ακόμα περισσότερο, ισχυρίζομαι ότι η κατασκευή αυτού του φαινομένου έχει βαθύτερα και σκοτεινά κίνητρα, δηλαδή τη δημιουργία συναίνεσης στην ένταση του κοινωνικού ελέγχου και την πειθάρχηση της νεολαίας.
Πριν αρχίσουμε, ας διευκρινίσουμε κάτι πολύ βασικό. Η έννοια της «ενδοσχολικής βίας» δεν έχει να κάνει με κάποιον τοπολογικό προσδιορισμό της βίας, δηλαδή δεν σημαίνει «η βία που ασκείται στο χώρο του σχολείου». Η έννοια αυτή υποδηλώνει έναν ξεχωριστό, αυτόνομο τύπο βίας, που αναπτύσσεται στο Σχολείο και τροφοδοτείται απ’αυτό ή στην καλύτερη περίπτωση μια ειδική έκφανση της βίας στους εφήβους η οποία αποκτά ιδιαίτερα χαρακτηριστικά στο Σχολείο. Ποια ακριβώς είναι αυτά τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και ποιος αυτός ο ξεχωριστός χαρακτήρας του φαινομένου «κανένα στόμα δεν το’βρε και δεν το’πε ακόμα». Όχι τυχαία. Όσο περισσότερη ασάφεια υπάρχει στους βασικούς όρους που περιγράφουν το φαινόμενο, τόσα περισσότερα περιστατικά μπορεί να χωρέσει και τόσο περισσότερο μπορεί να επεκταθεί ο επιθυμητός έλεγχος με την αφορμή του.
Μίλησα πριν για κατασκευή του φαινομένου, πράγμα που μπορεί να είναι αντίθετο με την καθημερινή εμπειρία μας με τα παιδιά. Τα παιδιά τσακώνονται, πλακώνονται, προσβάλουν συχνά το ένα το άλλο (και μάλιστα σκληρά). Ακόμη, κάνουν αποτυχημένες προσπάθειες να εκδηλώσουν τις πρωτόγνωρες γι’αυτά σεξουαλικές ορμές, δοκιμάζουν ρόλους, χειραγωγούν και χειραγωγούνται, λένε ψέματα και πολλά άλλα. Είναι αυτό κάτι νέο? Δεν αποτελούν όλα αυτά (μαζί με άλλα πολλά) μέρος τις διαδικασίας κοινωνικοποίησης του παιδιού? Ποιο είναι εκείνο το παιδί που μεγάλωσε χωρίς να πληγωθεί σωματικά ή «ψυχικά» από τους φίλους του? Ισχυρίζομαι εδώ ότι αυτός ο τρόπος (η μέθοδος της δοκιμής και του λάθους) είναι ο μόνος τρόπος που μαθαίνουμε και χτίζουμε την προσωπικότητά μας, συνεπώς ότι η απαίτηση για ένα παιδί που δεν θα πληγωθεί ποτέ και από τίποτα, είναι η συνταγή για έναν άνθρωπο χωρίς ιδιότητες, έναν άνθρωπο χωρίς την ανθρώπινη υπόσταση, δηλαδή την ικανότητα να βρίσκεται σε συνύπαρξη με άλλους ανθρώπους. Η αναγωγή όλων αυτών των παιδικών ή εφηβικών εμπειριών σε μια προβληματική κατάσταση με τον όρο «ενδοσχολική βία» ψυχιατρικοποιεί αυτόματα την παιδική ηλικία.
Επιμένω στον ισχυρισμό της κατασκευής. Το Σεπτέμβριο του 2013 ξεκίνησε στο ελληνικό Σχολείο η εκστρατεία καταγραφής των κρουσμάτων «ενδοσχολικής βίας» με σκοπό να προσδιοριστεί η έκταση του φαινομένου. Μιλάμε για μια εντελώς αυθαίρετη και αντιεπιστημονική διαδικασία. Σε κάθε σχολείο ορίστηκε ένας υπεύθυνος για την καταγραφή των περιστατικών. Ο υπεύθυνος αυτός ήταν ένας συνάδελφος από το σύλλογο διδασκόντων, πράγμα που σημαίνει ότι δεν ήταν ψυχολόγος, κοινωνιολόγος ή τέλος πάντων κάποιος που έχει ειδικευθεί στον τρόπο που συλλέγονται αυτά τα δεδομένα. Αυτό με τη σειρά του σημαίνει ότι κατέγραφε τα περιστατικά που ταίριαζαν στο μυαλό του σ’αυτό το αόριστο πράγμα που είναι η ιδέα της «ενδοσχολικής βίας», από έναν επαναλαμβανόμενο καυγά μέχρι ένα ατυχές ερωτικό «πέσιμο». Το αποτέλεσμα επιβεβαίωσε την από τα πριν επιβαλλόμενη αντίληψη: ότι το η έκταση της «ενδοσχολικής βίας» είναι σημαντική και πρέπει να ληφθούν μέτρα. Πρόκειται για μια τιτάνια λαθροχειρία. Όπως αντιλαμβάνεσαι, ο τρόπος που έγινε η συλλογή των στοιχείων προϋπέθετε την αποδοχή του φαινομένου που υποτίθεται ότι ανίχνευε!!! Ο τρόπος που έγινε η μελέτη λοιπόν, είναι ο κλασικός τρόπος που κατασκευάζονται οι κοινωνικές υστερίες, η μελέτη απλά υπηρετεί το συμπέρασμα που από την αρχή θέλαμε να εξάγαγουμε (με την ίδια λογική δικαιολογεί εδώ και χρόνια το αμερικανικό κράτος το βαθύ ρατσισμό του, με την ίδια λογική εδραιώθηκε η ισλαμοφοβία, με την ίδια λογική στήνεται κάθε κρατικά κατευθυνόμενη μαζική υστερία).
Αν όμως πρόκειται περί κατασκευής, τότε γιατί τόσος κόπος? Ποιο σκοπό εξυπηρετεί η συγκεκριμένη κατασκευή? Το είπα ήδη από την αρχή. Η κατασκευή αυτή προετοιμάζει το έδαφος για μια ευρεία συναίνεση στην όξυνση των πολιτικών πειθάρχησης της νεολαίας, πολιτικών που το κράτος έχει ανάγκη ειδικά μετά την τομή της εξέγερσης του Δεκέμβρη του 2008. Εάν το κράτος πείσει την κοινωνία ότι το Σχολείο είναι ένας χώρος που τα παιδιά κυρίως κινδυνεύουν, τότε εξασφαλίζεται η συναίνεση στις πολιτικές του εντεινόμενου αυταρχισμού και του καθολικού ελέγχου. Με τον ίδιο τρόπο που το πλαίσιο ελέγχου των εκπαιδευτικών, η Αξιολόγηση, πάτησε πάνω σε μια τεράστια εκστρατεία δυσφήμισης τους (ανισόρροποι, ανεπαρκείς, λουφαδόροι, φοροφυγάδες, παιδεραστές, ποιος θα ήθελε το παιδί του να μπλέξει με τέτοιους εκπαιδευτικούς?), το πλαίσιο ελέγχου και πειθάρχησης των νεολαίων θα επιβληθεί πάνω στην κατασκευή της ιδέας της «ενδοσχολικής βίας», θα επιβληθεί τελικά «για το καλό τους»…
Ακόμη περισσότερο, η ιδέα της «ενδοσχολικής βίας» έρχεται να καθίσει πάνω στον καθένα/μια από μας. Ο επιτακτικός τρόπος με τον οποίο απαιτείται η ανίχνευση (επιβεβαίωση όπως είπαμε πριν) της «ενδοσχολικής βίας» έχει κρεμάσει πάνω από κάθε μέλος της σχολικής κοινότητας ένα ερωτηματικό. Αυτό σημαίνει ότι το πλαίσιο αυτό επιτυγχάνει κάτι ακόμη μεγαλύτερο απ’αυτό που περιέγραψα πιο πριν, πετυχαίνει την «αυθόρμητη» εξάπλωση ενός γενικευμένου καθεστώτος ελέγχου απ’όλους προς όλους!
Για να μην παρεξηγηθώ, δεν βλέπω πίσω από την υστερία της «ενδοσχολικής βίας» κάποια συνωμοσία. Δεν πιστεύω ότι οι ιεραρχικές/ταξικές κοινωνίες χρειάζονται τις συνωμοσίες για να γεννήσουν μια κοινωνική υστερία. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι που ασχολούνται με το ζήτημα δεν είναι πιόνια κάποιου σκοτεινού κέντρου που προωθεί το ζήτημα, όμως μοιράζονται την ίδια ιδεολογία, το ίδιο σύνολο αξιών ή δεν έχουν αντιστάσεις απέναντί του. Αρκεί να αναφέρουμε ότι, κι εδώ είναι το εξαιρετικά ανησυχητικό, το στρατόπεδο της ριζοσπαστικής Αριστεράς τηρεί σιγή ισχύος για το θέμα, όταν δεν το αποδέχεται (η Αριστερά γενικά έχει παρασυρθεί εδώ και πολλά χρόνια σε μια απόλυτα οικονομίστικη θεώρηση του σχολείου με αποτέλεσμα τη σύγχυση που επικρατεί σήμερα μπροστά στις νέες εξελίξεις).
Στο ελληνικό Σχολείο η ιδέα της «ενδοσχολικής βίας» είναι σχετικά νεαρή. Με έναν ειρωνικό τρόπο το λανσάρισμά της συμπίπτει με την εποχή «το μνημόνιο είναι ευλογία». Είναι μέσα σ’αυτή την εποχή της Κρίσης και της καταστροφής εκατοντάδων χιλιάδων ζωών που το πλαίσιο της ιδέας της «ενδοσχολικής βίας» μου φαντάζει ακόμη πιο επικίνδυνο. Μέσα σ’αυτό το πλαίσιο τα προβλήματα των παιδιών εξατομικεύονται και συνεπώς ψυχολογικοποιούνται. Η βία ως μια κατάσταση που εξαπολύεται από το ίδιο το κράτος απέναντι στις ζωές μας και ποτίζει κάθε πτυχή τους, απλά εξαφανίζεται. Όλη η ιστορία πια είναι να δούμε «πού είναι το πρόβλημα» με το κάθε παιδί που μπαίνει στο μικροσκόπιο. Η βία εξετάζεται σαν μια ατομική υπόθεση και, ανεξάρτητα από το αν υπάρχουν τεχνικές που μπορεί να αμβλύνουν την κατάσταση, τελικά δικαιολογείται ως τέτοια και το σύστημα που την παράγει αθωώνεται πανηγυρικά. Δεν είναι λοιπόν ο κόσμος μας που έχει το πρόβλημα, είναι το κάθε παιδί. Αυτά τα ίδια παιδιά που πια δεν μπορούν να μας φέρουν το συμβολικό αντίτιμο για κάποιο μουσείο ή παράσταση, που δεν έχουν να πάρουν κάτι να φάνε στο διάλειμμα, που γυρνούν σπίτι για να ζήσουν το υπόλοιπο της μέρας με την απόγνωση των άνεργων γονιών τους, που για μέλλον βλέπουν την ερήμωση, αυτά τα παιδιά που δεν τα ακούει κανείς και μόνο τα λοιδορεί, είναι τα παιδιά που «έχουν προβλήματα».
Η εκστρατεία κατά της «ενδοσχολικής βίας» όμως έχει και μια άλλη λειτουργία. Μεταλλάσσει δραματικά τη σχέση εκπαιδευτικού-παιδιού. Ο παιδαγωγικός ρόλος του εκπαιδευτικού υποχωρεί μπροστά στο νέο ρόλο του παιδονόμου/ψυχολόγου/αξιολογητή. Το νέο σχολείο είναι ένα κάτεργο ολικού ελέγχου. Τα «στελέχη» είναι οι παιδονόμοι του εκπαιδευτικού, ο εκπαιδευτικός είναι ο παιδονόμος των μαθητών/ριων. Κάθε πόρτα ελεύθερης έκφρασης κλείνει ερμητικά μην τυχόν και βγει απ’αυτή κάτι «αποκλίνον». Η παιδαγωγική ελευθερία των εκπαιδευτικών καταργείται, η ελεύθερη έκφραση των παιδιών (σωματική, συναισθηματική, πνευματική) καταργείται επίσης. Το σχολείο διαμορφώνεται ως ένας χώρος στον οποίο επικρατούν τα «προληπτικά μέτρα». Οι υπέρμαχοι της ιδέας αυτής βέβαια έχουν (σαν πλασιέ ασφαλειών ζωής) πάντα κάποιο κακό λόγο να πουν για να σε πείσουν: κι αν κάποιος χτυπήσει το παιδί σου? Κι αν κάποιος το προσβάλλει? Δεν θα ήθελες ο χώρος του σχολείου να ελέγχεται απόλυτα ώστε να μην συμβούν αυτά? Κι αν οι εκπαιδευτικοί δεν φτάνουν να αστυνομεύσουν όλο το χώρο? Μήπως θα ήταν καλό να βάλουμε και μια κάμερα? Ή ακόμη, μήπως να σκεφτόμαστε έναν ανιχνευτή μετάλλων στην είσοδο? Ο κατάλογος της καταστροφολογίας δεν κλείνει φυσικά ποτέ. Η επιλογή ήταν πάντα η ίδια: ή «τα δίνουμε όλα» στην πρόληψη και τον έλεγχο, στην αστυνόμευση δηλαδή, ή οι προσπάθειές μας στρέφονται στη ρίζα του κακού, στο ίδιο το κοινωνικό σύστημα. Αλλά ποιος από τους γραφειοκράτες και τις επιτροπές θα ήθελε κάτι τέτοιο?
Μια ακόμη παράμετρος της υστερίας είναι ότι υπονομεύει την ίδια την παιδαγωγική πράξη. Έγραψα και παλιότερα ότι ένα από τα μεγαλύτερα λάθη που μπορούμε να κάνουμε θεωρώντας την Εκπαίδευση είναι το να την αντιμετωπίσουμε σαν μια συλλογή δεξιοτήτων και «γνώσεων» ενός συγκεκριμένου ατόμου. Η Εκπαίδευση είναι μια διαδικασία κοινωνική και ως τέτοια διδάσκει πολύ περισσότερα από τις «ξερές» γνώσεις των διαφόρων αντικειμένων. Μέσα στη σχολική τάξη, στη ζωή της τάξης, το παιδί μπορεί να πάρει σημαντικά μαθήματα. Μπορεί να εκτιμήσει την αξία της συνεργασίας, να συνειδητοποιήσει ότι έχει να μάθει ακόμη κι από τα λάθη των άλλων παιδιών, να αντιμετωπίσει το ενδεχόμενο να μην τα καταφέρει σε μια δοκιμασία και να κρίνει πού χρειάζεται βελτίωση, να σταθεί δίπλα σε ένα άλλο παιδί σε κάποιο πρόβλημά του ή ακόμη και σε μια σκανταλιά που σκάρωσε, να αστειευτεί και να αυτοσαρκαστεί, να προσπαθήσει να λύσει μια άσκηση Χημείας ενώ δεν μπορεί να πάρει τα μάτια του από το μπροστινό θρανίο που κάθεται ο έρωτάς του, να αγαπήσει τη γνώση σαν κάτι που κάνει όλη την τάξη λίγο καλύτερη. Το να λέει κάποιος ότι χρειαζόμαστε ένα ειδικό πρόγραμμα πρόληψης ενάντια στην «ενδοσχολική βία» σημαίνει ότι αυτόματα ακυρώνει το παιδαγωγικό ευεργέτημα της διδασκαλίας της «Ελένης» και την «Αντιγόνης», της προσπάθειας να λύσουμε όλοι μαζί ένα πρόβλημα Μαθηματικών, της κατανόησης των νόμων κίνησης της Φύσης και των Κοινωνιών. Με λίγα λόγια, είναι μια ευθεία παραδοχή ότι τελικά η Εκπαίδευση δεν μπορεί να σε κάνει καλύτερο άνθρωπο, ότι καλύτερο άνθρωπο σε κάνουν οι «δράσεις κατά της ενδοσχολικής βίας». Αν αναρωτιέσαι ποιες είναι αυτές οι δράσεις, δεν θα εκπλαγείς από την απάντηση: Διαλέξεις από «ειδικούς» (ψυχολόγους δηλαδή, μιας και είπαμε ότι τα παιδιά «έχουν πρόβλημα»), σεμινάρια της Αστυνομίας στα μικρά παιδιά (για να βελτιωθεί και το κλίμα μεταξύ του υποτελούς και του επιστάτη του), συζητήσεις στην τάξη για την καλή συμπεριφορά και «συμβόλαια τάξης» (έτσι, για να φορτώνεται το παιδί και με την παραπανίσια ενοχή ότι έσπασε και το συμβόλαιο αν κάνει μια βλακεία. Μια διαδικασία που αυτόματα το καθιστά αποδιοπομπαίο).
Αυτά λοιπόν είναι τα νέα της «ενδοσχολικής βίας». Τα παιδιά «έχουν προβλήματα». Όλως παραδόξως, τα πραγματικά προβλήματα που γεννά το εκπαιδευτικό μας σύστημα ούτε καν αναφέρονται στους τόμους που έχουν γραφεί τα τελευταία χρόνια. Η εξετασιομανία και η συνεχής αξιολόγηση/πιστοποίηση του παιδιού που τσακίζει κάθε φυσική δίψα για μάθηση, το τέρας των Πανελλαδικών Εξετάσεων που έχει οδηγήσει χιλιάδες παιδιά στην απόγνωση και δεκάδες ακόμη και στην αυτοκτονία, ο αυταρχισμός και η εντατικοποίηση, ο απίστευτος ανταγωνισμός που ισοπεδώνει το χαρακτήρα του παιδιού, το συνεχές ταξικό ξεσκαρτάρισμα. Ψάξε σε κάθε εγκύκλιο, σκάλισε τα πρακτικά κάθε σεμιναρίου και θα δεις ότι δεν υπάρχει ούτε λέξη για όλα αυτά, γιατί αυτό το σχολείο είναι που θέλουν τα αφεντικά. Αν λοιπόν καλοπροαίρετα λες «γιατί να μην κάνουμε κι αυτά τα προγράμματα κατά της βίας?», αναρωτήσου γιατί τόσα χρόνια το κράτος δεν έχει κάνει τίποτα για τα σοβαρά προβλήματα της Εκπαίδευσης παρά τους τόνους προτάσεων των εκπαιδευτικών?
Η άποψή μου είναι απλή. Τα προβλήματα της Εκπαίδευσης δεν λύνονται με περισσότερο έλεγχο, αλλά με περισσότερη Δημοκρατία και Ελευθερία. Ενιαίο, δημόσιο και δωρεάν, πολυτεχνικό σχολείο για όλα τα παιδιά, κατάργηση κάθε μορφής εξετάσεων και βαθμολογίας, σχολικές και μαθητικές κοινότητες που θα διοικούν αμεσοδημοκρατικά το σχολείο, γενναία αύξηση στη χρηματοδότηση για να μπορούν να γίνουν τα σχολεία χώροι που θα καλύπτουν όλες τις δημιουργικές ορμές της νεολαίας. Όλα αυτά, μαζί με την εμπλοκή ολόκληρης της τριμερούς σχολικής κοινότητας στους κοινωνικούς αγώνες για την απόκρουση της καπιταλιστικής επιθετικότητας και την κοινωνική αλλαγή. Στις φράσεις-κλισέ κάθε πολιτικού και «στελέχους» είναι ότι «το σχολείο πρέπει να διαμορφώνει υπεύθυνους πολίτες». Ε, ας το κάνουμε κάποια στιγμή πράξη αυτό, αλλά με ειλικρίνεια, όχι να λέμε «υπεύθυνους» και να εννοούμε «υποταγμένους»!
Ξέρω, κάθε φορά που φτάνω στον επίλογο, στο «δια ταύτα», ξυνίζεις τα μούτρα σου. Σου φαίνονται πολύ προπαγανδιστικά όλα αυτά που προτείνω και μάλλον ουτοπικά. Εντάξει, αν λοιπόν αυτά σου φαίνονται ουτοπικά, ας συνεχίσουμε να κάνουμε αυτό που κάναμε τόσα χρόνια μπας και φιλοτιμηθεί να δουλέψει. Ας εντείνουμε το πλαίσιο του Ελέγχου μέχρι να μην μπορούμε καν να ανασάνουμε. Τότε θα είμαστε όλοι ασφαλείς. Άνευροι και ψόφιοι, άβουλοι και μαριονέτες. Αλλά ασφαλείς…

 *Ο Λευτέρης Παπαθανάσης είναι γραμματέας της ΕΛΜΕ Ιωαννίνων

Πηγή: http://paremvasithess.wordpress.com/2014/12/11/%CE%B7-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B1%CF%83%CE%BA%CE%B5%CF%85%CE%AE-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B5%CE%BD%CE%B4%CE%BF%CF%83%CF%87%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82-%CE%B2%CE%AF%CE%B1%CF%82/

ΟΛΟΙ ΣΤΗ Γ.Σ. 26-11-14

Δεν ακολουθούμε το μονόδρομο του σχολείου της αγοράς

και της απόρριψης …

Παίρνουμε αποφάσεις για το Δημόσιο Σχολείο των όλων και των ίσων!

Από τους αγώνες του χθες κατακτήθηκε η ασφάλιση, η μονιμότητα, το ωράριο, η παιδαγωγική ελευθερία, οι μισθοί, οι συντάξεις, η περίθαλψη, το δικαίωμα στο συνδικαλισμό, η αξιοπρέπεια…

 

ΘΑ ΤΟΥΣ ΑΦΗΣΟΥΜΕ

ΝΑ ΜΑΣ ΤΑ ΠΑΡΟΥΝ ΠΙΣΩ ;

ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ

ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ

ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΤΗΣ Α.Α.Κ. ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΔΣ 26-11-14

Σε βαθύ τούνελ μπήκε η δημόσια εκπαίδευση και οι εργαζόμενοι σ’ αυτή. Σοβαρές ανατροπές προωθούνται με ταχύτατους ρυθμούς, δικαιώματα του παρελθόντος εξαφανίζονται σε μια στιγμή. Είναι σαφές ότι ο χώρος της εκπαίδευσης αλλά και συνολικά το δημόσιο, μπήκε σε εντελώς νέα περίοδο. Όσα συμβαίνουν τώρα στην πρωτοβάθμια, δεν είναι περιστασιακά στιγμιότυπα με ημερομηνία λήξης. Η πρωτοβάθμια εκπαίδευση και το δημόσιο σχολείο δέχονται πρωτοφανή, σε βιαιότητα, επίθεση. Μήτρα όλων αυτών είναι οι συμφωνίες κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ-κεφαλαίου για χιλιάδες διαθεσιμότητες-απολύσεις στο δημόσιο και για την αντικατάσταση της σταθερής και μόνιμης εργασίας και κάθε εργασιακού δικαιώματος με την ελαστική εργασία, οι συμφωνίες για κατάργηση του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα, βασικών κοινωνικών αγαθών όπως της παιδείας, της υγείας, της ασφάλισης.

Δυο μήνες τώρα τα γεγονότα ξεπερνούν τη φαντασία! Από το στόχο της παροχής δωρεάν δημόσιας παιδείας στους μαθητές, περάσαμε στην παροχή εθελοντικής εργασίας από τη μεριά των εκπαιδευτικών, για να καλυφθούν τα χιλιάδες κενά! Όσο θα μετατρέπεται σταδιακά όλο το δημόσιο σχολείο σε μια “πιλοτική δομή”, η σταθερή απασχόληση θα γίνει ανάμνηση του παρελθόντος, ενώ η συνταγματική υποχρέωση της πολιτείας για την παροχή δημόσιας και δωρεάν παιδείας θα περιορίζεται αυστηρά στις προδιαγραφές των διάφορων ευρωπαϊκών προγραμμάτων, εφόσον αυτά θα είναι διαθέσιμα. Τη στιγμή που χιλιάδες κενά συνεχίζουν να υπάρχουν στα σχολεία όλης της Ελλάδας, τμήματα λειτουργούν με 26- 27 παιδιά, ολοήμερα σχολεία αναστέλλουν τη λειτουργία τους, εξαιτίας των μηδενικών διορισμών και της υποχρηματοδότησης του δημόσιου σχολείου, το υπουργείο Παιδείας, αμετανόητο, επιχειρεί να προωθήσει με διαδικασίες εξπρές το νέο επιθεωρητισμό, ξεκινώντας άμεσα τις διαδικασίες αξιολόγησης των διευθυντών και των προϊσταμένων των σχολικών μονάδων.

Τι έγινε με την αξιολόγηση στο υπόλοιπο δημόσιο το καλοκαίρι…

Από το Μάιο του 2014 οι εργαζόμενοι στο δημόσιο έπρεπε να έχουν καταθέσει την ατομική τους αυτοαξιολόγηση. Η μαζική και μαχητική αντίδραση των εργαζομένων, όπου κατέθεσαν στα σωματεία τους, κενά και ασυμπλήρωτα τα αξιολογόχαρτα, υποχρέωσε το Υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης να εκδώσει 4 εγκυκλίους παράτασης και ακόμα να μην τα έχει καταφέρει. Οι εργαζόμενοι στο υπόλοιπο δημόσιο, με απόφαση της ΑΔΕΔΥ, χρησιμοποίησαν ως μορφή αγώνα για να αρνηθούν τη συμμετοχή τους στην αξιολόγηση, την απεργία-αποχή από το συγκεκριμένο έργο της αξιολόγησης.

Σήμερα, η ΔΟΕ και η ΟΛΜΕ με κοινή τους επιστολή στις 8-10-14 προς τους εκπαιδευτικούς μας καλούν σε απεργία- αποχή από κάθε διαδικασία που αφορά την αξιολόγηση, μετά από αποφάσεις και εξώδικη δήλωση (νέο εξώδικο από 31/10 έως 23/12) προς το Υπουργείο.

Τι σημαίνει απεργία-αποχή από κάθε διαδικασία αξιολόγησης;

Σημαίνει ότι απέχουμε από συγκεκριμένο έργο και όχι από κάθε έργο. Δεν είναι στάση εργασίας.

Εκτελούμε όλα τα υπόλοιπα καθήκοντά μας (διδακτικά και άλλα διοικητικά και εκπαιδευτικά) εκτός από αυτά που απορρέουν από τις διαδικασίες της αξιολόγησης και της αυτοαξιολόγησης.

Α. Οι διευθυντές των σχολείων και οι προϊστάμενες νηπιαγωγείων δηλώνοντας απεργία-αποχή:

· Δεν συμμετέχουν σε καμιά διαδικασία αξιολόγησης.

· Δεν συμμετέχουν στις διαδικασίες αξιολόγησής τους.

· Δεν συμμετέχουν στην εξ αποστάσεως επιμόρφωση κι όσοι συμμετείχαν να αποσύρουν τις εργασίες τους.

· Δεν θα αξιολογήσουν εκπαιδευτικούς.

· Δεν πιέζουν τους συναδέλφους προς αυτήν την κατεύθυνση.

Β. Οι εκπαιδευτικοί συνολικά:

· Δεν συμμετέχουμε σε ομάδες εργασίας ούτε σε σχέδια δράσης.

· Δεν κάνουμε αίτηση για εθελοντική αξιολόγηση.

· Δεν παραδίδουμε έκθεση ατομικής αξιολόγησης.

· Δεν δεχόμαστε κανέναν αξιολογητή στην τάξη.

· Δε συμβάλλουμε στη διαφοροποίηση του σχολείου μας με οποιονδήποτε τρόπο.

Επιδιώκουμε σε κάθε σύλλογο διδασκόντων η συμμετοχή στην απεργία-αποχή να είναι πλειοψηφική. Όταν η πλειοψηφία των εκπαιδευτικών της σχολικής μονάδας συμμετέχουν στην απεργία-αποχή, τότε στο συγκεκριμένο ζήτημα δεν έχει απαρτία ο σύλλογος διδασκόντων και άρα δεν μπορεί να προχωρήσει καμία διαδικασία σχετικά με την αυτοαξιολόγηση-σχέδια δράσης κλπ.

Από δω και πέρα τα διλήμματα είναι μεγάλα. Δεν υπάρχει αξιοπρέπεια στην κόλαση! Να αγωνιστούμε για να μη ζήσουμε στη ζούγκλα του ανταγωνισμού όπου ο ένας θα βάζει τρικοπλοδιά στον άλλο για να επιβιώσει.

Θα διδάσκεις υπομονή και εγκαρτέρηση ή «θα αδράξεις τη μέρα»;

Θα διαλέξεις τη θέση σου δίπλα στο «χωροφύλακα» της εξουσίας και της διοίκησης ή πλάι στους συναδέλφους σου, τους μαθητές σου και την αγωνιζόμενη κοινωνία;

Όταν «οι εχθροί» διαβαίνουν τις πύλες, καταπατούν κοινωνικά δικαιώματα και ανάγκες, τσακίζουν νεανικά όνειρα και προσδοκίες για μια ζωή αξιοπρεπή κι αξιοβίωτη, σε ποιο «καθηκοντολόγιο» θα υπακούσεις; Του «δημοσίου υπαλλήλου» που εκτελεί διατεταγμένη υπηρεσία ή του εκπαιδευτικού που φλογίζεται από το άδικο και τιμά το λαό που τον πληρώνει;

Διάλεξε το δρόμο της αντίστασης και του αγώνα!

Αυτός ο δρόμος είναι ο δρόμος της λευτεριάς για όλους. Εκεί μπορούμε να βρούμε τη χαμένη μας δύναμη. Στα σωματεία μας, στη συλλογική μας στάση, δράση, διεκδίκηση, στην ενότητα της τάξης μας!

• Τέτοια σωματεία γίνονται επικίνδυνα για τη συμμαχία των προθύμων και τους υπηρέτες της τρόικας. Διαμορφώνουμε τα σύγχρονα αιτήματα για τους μισθούς, τις προσλήψεις, τα εργασιακά δικαιώματά μας για το δημόσιο σχολείο.
• Συγκροτούμε επιτροπή αγώνα με πλατιά συμμετοχή συναδέλφων ώστε να οργανωθεί καλύτερα ο αγώνας μας.
• Ψηφίζουμε για το νέο ΔΣ του Συλλόγου υπερασπίζοντας τη δράση, τον αγώνα μας και τον προσανατολισμό του Συλλόγου.

Γιατί ένας τέτοιος Σύλλογος, ιδιαίτερα την εποχή της κρίσης, ενοχλεί :

1. Το υπουργείο, τους μηχανισμούς του και τη διοίκηση, γιατί ορθώνεται εμπόδιο στον αυταρχισμό που συνοδεύει την εφαρμογή της αντιεκπαιδευτικής πολιτικής, γιατί ακυρώνει τα σχέδια για συμπτύξεις, συγχωνεύσεις, διώξεις, μετακινήσεις, προώθηση της αξιολόγησης, γιατί τολμά να ανοίγει μέτωπα και να παλεύει για όλα τα ζητήματα, από το μικρό και καθημερινό μέχρι το πιο μεγάλο (αγώνας ενάντια σε Δ.Ν.Τ. και Ε.Ε.).
2. Το κατεστημένο των επαγγελματιών του συνδικαλισμού, την κυβερνητική πλειοψηφία ΔΑΚΕ – ΠΑΣΚ/ΔΗΣΥ στη ΔΟΕ, τους κομματικούς μηχανισμούς και τη γραφειοκρατία τους, γιατί με τις συνεχείς πρωτοβουλίες του προκαλεί ρωγμές στην πολιτική συναίνεσης και απραξίας του κυβερνητικού συνδικαλισμού και ανοίγει δρόμους αγώνα.

Η μάχη για να μην περάσει η αξιολόγηση-διαθεσιμότητα-απόλυση

ΑΡΧΙΖΕΙ ΤΩΡΑ!

Εθελόδουλοι κωπηλάτες στη γαλέρα του captain-Loverdo;

Ο υπουργός Παιδείας φαίνεται πως συγχέει την εκπαίδευση με τις προσφιλείς του «Mη Κυβερνητικές» Οργανώσεις για την …προστασία της αρκούδας της Πίνδου ή της χελώνας careta-careta. Ή μάλλον θέλει να εισάγει και στη δημόσια εκπαίδευση εργασιακές σχέσεις γαλέρας σαν αυτές των διάφορων ιδιωτικών εταιριών που ξεσάλωσαν στα χρόνια της καπιταλιστικής κρίσης, όπως γνωστή αεροπορική εταιρία ή η αλυσίδα των café, που απαιτούν από τους εργαζόμενους να εργαστούν για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα δωρεάν με την ελπίδα κάποτε να τους προσλάβουν («έναντι πινακίου φακής», φυσικά).

Ο Α. Λοβέρδος,

• Που “με τέσσερα χέρια” ψήφισε μνημόνια, μεσοπρόθεσμα και δανειακές συμβάσεις…
• Που ως μέλος των μνημονιακών κυβερνήσεων όχι μόνο στήριξε αλλά και προώθησε με τον πιο αποφασιστικό τρόπο όλους τους νόμους που καταργούν τη μόνιμη και σταθερή εργασία…

• Που ως υπουργός Υγείας (και αφού διαπόμπευσε στα αδηφάγα Μ.Μ.Ε. τις οροθετικές γυναίκες, συμβάλλοντας και μ’ αυτό τον τρόπο στην ενίσχυση του νεοναζιστικού μορφώματος της Χ.Α.), με σλόγκαν του το «είμαι υπουργός υγείας και όχι νοσοκομείων» συνέβαλλε τα μέγιστα στο κλείσιμο δεκάδων νοσοκομείων και (μαζί με τους άξιους, όπως δηλώνει, συνεχιστές του έργου, Άδωνι και Βορίδη) στη διάλυση και ιδιωτικοποίηση της Δημόσιας Υγείας…
• Που ως υπουργός Παιδείας πια, πέντε μήνες τώρα “κλαίγεται” από κανάλι σε κανάλι (πάντα αγαπημένος άλλωστε των καθεστωτικών Μ.Μ.Ε.) ότι δεν έχει μόνιμους εκπαιδευτικούς για να καλύψει τις ανάγκες των Δημόσιων Σχολείων, γεμίζει την κοινωνία ψέματα περί μόνιμων διορισμών και ανάγκης διενέργειας διαγωνισμού ΑΣΕΠ εκπαιδευτικών για να προσλάβει τους εκπαιδευτικούς που έχει ανάγκη η εκπαίδευση ώστε να μπορούν να δουλέψουν τα σχολεία…

…κι ύστερα ήρθαν οι “εθελοντές” εκπαιδευτικοί!

 

Ο Α. Λοβέρδος, πιστός εξυπηρετητής και εφαρμοστής των μνημονιακών αντιλαϊκών πολιτικών των κυβερνήσεων-Ε.Ε.-Δ.Ν.Τ.-κεφαλαίου, ήρθε ο καιρός να πει και μια αλήθεια για να συνεχίσει το καταστροφικό του έργο και στο χώρο της Δημόσιας Εκπαίδευσης.

Προκειμένου να καλυφθούν τα κενά και οι ελλείψεις σε εκπαιδευτικό προσωπικό σχεδιάζει να προχωρήσει στην εφαρμογή του μέτρου της “εθελοντικής εργασίας” των αδιόριστων εκπαιδευτικών: Δουλειά χωρίς μισθό και μόνο αντάλλαγμα μόρια προϋπηρεσίας για μια πιθανή πρόσληψή τους …κάποτε!

Αυτοί που με τα νομοθετήματά τους το καλοκαίρι δεν τόλμησαν ούτε καν να αναγνωρίσουν ολόκληρη την πραγματική προϋπηρεσία των εκπαιδευτικών, τώρα (εκβιάζοντας τους άνεργους εκπαιδευτικούς) τάζουν και σ’ άλλους το ίδιο “δώρο”. Αυτοί που απειλούν μια ολόκληρη κοινωνία ότι, αν ανατραπούν οι πολιτικές τους, θα βγούμε από το ευρώ και «θα μπούμε στην κόλαση της δραχμής», τώρα σχεδιάζουν να πληρώνουν τους εργαζόμενους με …μόρια!

 

Μετά, μ’ άλλα λόγια, την προώθηση των μέτρων για το «κοινωνικό σχολείο» (το σχολείο της ημιμάθειας δηλ. και της εμπλοκής ιδιωτών, μέσω της εκπόνησης προγραμμάτων, που μετατρέπουν τα σχολεία σε πεδία αγοραίων συμφερόντων, εξοικονομώντας παράλληλα θέσεις εκπαιδευτικών), και την ίδια μέρα που ανακοινώνει το χρονοδιάγραμμα για την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών, ο Λοβέρδος δίνει ένα ακόμη χτύπημα στη σταθερή και μόνιμη εργασία και τις εργασιακές σχέσεις των εκπαιδευτικών, συμπληρώνοντας έτσι το παζλ των καταιγιστικού χαρακτήρα αντεργατικών ρυθμίσεων των κυβερνήσεων που στήριξε και στηρίζει. Αυτή τη στιγμή άλλωστε το 1/5 των εργαζόμενων στο χώρο της Δημόσιας Εκπ/σης εργάζεται με ελαστικές–επισφαλείς σχέσεις εργασίας (αναπληρωτές Γ.Κ.Π. – αναπληρωτές Π.Δ.Ε. – αναπληρωτές ΕΣΠΑ – ωρομίσθιοι – εργαζόμενοι μέσω προγραμμάτων κοινωφελούς εργασίας του ΟΑΕΔ).

Η Δημόσια Εκπαίδευση χρειάζεται αυτή τη στιγμή χιλιάδες διορισμούς εκπαιδευτικών, με σταθερές εργασιακές σχέσεις και πλήρη εργασιακά δικαιώματα, κατάργηση των ελαστικών–επισφαλών μορφών εργασίας και μονιμοποίηση των αναπληρωτών με βάση το έτος λήψης του πτυχίου τους και την προϋπηρεσία τους, για να μπορέσουν τα δημόσια σχολεία να δουλέψουν παρέχοντας στα παιδιά μόρφωση με βάση τις ανάγκες και τα δικαιώματα της εργαζόμενης πλειοψηφίας.

Στις “νέες” επιλογές του ο υπουργός Παιδείας θα μας βρει όλους, διορισμένους κι αδιόριστους εκπαιδευτικούς, απέναντι του. Τα τεράστια κενά και τις ελλείψεις σε εκπαιδευτικό προσωπικό τα δημιούργησαν οι μνημονιακές αντιλαϊκές πολιτικές των κυβερνήσεων-Ε.Ε.-ΔΝΤ που και ο ίδιος στήριξε, υπηρέτησε και υπηρετεί και μόνο η ανατροπή αυτών των πολιτικών θα δώσει απάντηση στο πρόβλημα.

Εμείς αγωνιζόμαστε για:

• Ενιαίο δωδεκάχρονο δημόσιο δωρεάν σχολείο για όλα τα παιδιά και δίχρονη υποχρεωτική προσχολική αγωγή
• Μαζικούς μόνιμους διορισμούς εκπαιδευτικών για την κάλυψη όλων των κενών στην εκπαίδευση (γενική και ειδική), με βάση την προϋπηρεσία και το χρόνο λήψης του πτυχίου – Μονιμοποίηση των αναπληρωτών, χωρίς όρους και προϋποθέσεις – Άνοιγμα των πινάκων προϋπηρεσίας των αναπληρωτών από 30/6/2010 – Κατάργηση του αντιεκπαιδευτικού νόμου 3840/2010 – Μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους – Θεσμοθέτηση οργανικών θέσεων για όλα τα διδακτικά αντικείμενα του σχολείου
• Όχι στη αξιολόγηση-αυτοαξιολόγηση, το κλείσιμο σχολείων και την κινητικότητα-διαθεσιμότητα-απολύσεις – Κατάργηση όλου του νομοθετικού πλαισίου της αξιολόγησης – Παιδαγωγική ελευθερία και δημοκρατία στο σχολείο
• Αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις ώστε να ζούμε με αξιοπρέπεια – Κατάργηση της φορομπηχτικής πολιτικής των μνημονίων και των χαρατσιών

«Λεφτά για την παιδεία και όχι για τους τραπεζίτες», όπως γράφουν τα πανό των μαθητικών καταλήψεων, είναι το ζητούμενο κι αγώνας πανκοινωνικός για τη διαγραφή του χρέους και την κατάργηση των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων.

Νέοι αγώνες για : Ψωμί – δουλειά – παιδεία – ελευθερία!

Αναπληρωτές: ΤΟ ΕΜΠΟΡΙΟ ΤΗΣ ΕΛΠΙΔΑΣ - ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΚΙ ΟΙ ΦΑΝΦΑΡΕΣ

«Η Εκπαίδευση στηρίζει την απασχόληση» έγραφε η αφίσα με την υπογραφή ΕΣΠΑ 2007-2013, που οι περισσότεροι είδαμε, κατά τις μέρες κατάθεσης των αιτήσεων των αναπληρωτών, να μας υπενθυμίζει περιπαιχτικά ότι άλλη μια χρονιά θα κληθούμε να «απασχοληθούμε» καθόλου, λίγο ή πολύ, αλλά οπωσδήποτε με ορίζοντα το τέλος της σχολικής χρονιάς. Ο καθένας και η καθεμιά μας μπορεί να επιβεβαιώσει με την εμπειρία του την ανεργία, την ανασφάλεια, την αγωνία της πρόσληψης, τα ταξίδια της τελευταίας στιγμής. Μια ζωή ολάκερη πακεταρισμένη σε δυο βαλίτσες και τα έξοδα να τρέχουν χωρίς την πληρωμή στο τέλος του μήνα. Οι ελαστικές σχέσεις εργασίας, οι «καινοτόμες πράξεις» του ΕΣΠΑ, που εμφανίστηκαν μετά τις δηλώσεις Διαμαντοπούλου για μηδενικές προσλήψεις αναπληρωτών το 2010, και θέτουν εν αμφιβόλω καθιερωμένους θεσμούς κι αντίστοιχες θέσεις εργασίας του δημόσιου σχολείου, τα παρουσιολόγια, που μετρούν την εργασία μας με την ώρα, οι πιστώσεις του κρατικού προϋπολογισμού, που αυξομειώνονται σα δείκτης του DOW JONES, σφραγίζουν τον “νέο” εργαζόμενο του «Νέου Σχολείου», τον εργαζόμενο που ”πρέπει” να δράττει τις “ευκαιρίες απασχόλησης” και να λέει «ευχαριστώ!», να σκύβει το κεφάλι και να πειθαρχεί. Τον εργαζόμενο που προσλαμβάνεται κι απολύεται εσαεί.

Ο “αέρας της αλλαγής” του Α. Λοβέρδου στο Υπουργείο Παιδείας, έφερε σίγουρα αλλαγή στην “επικοινωνία” του “μεγάλου καναλιού του Αμαρουσίου” (πλησίον του MALL…). Το δήθεν φιλολαϊκό προφίλ του κ. Λοβέρδου, κολυμπήθρα του Σιλωάμ για τη δέσμευσή του στο άρμα του νεοφιλελευθερισμού, ξετυλίχθηκε ποικιλοτρόπως: με την έκφραση “γνήσιας” ανησυχίας για τα κενά στα σχολεία, με τον “μόχθο” του για την εξασφάλιση πιστώσεων, με τον “αγώνα” του για τη διενέργεια ΑΣΕΠ, με την “εναγώνια ενασχόλησή” του με την προϋπηρεσία μας για την «άρση των αδικιών». Φυσικά, ένα-ένα τα τραπουλόχαρτα του επικοινωνιακού του οικοδομήματός του κατέρρευσαν στις πλάτες τις δικές μας και των σχολείων. 

 

Η πρώτη ανάγνωση του Υπουργείου για 24.000 κενά, γρήγορα περιορίστηκε στα 22.500, τα οποία θα καλύπτονταν από 19.500 αναπληρωτές και η χρονιά θα ξεκινούσε με δεδομένα 3.000 κενά και με το σύνολο των προσλήψεων «το πολύ έως 5 Σεπτέμβρη». Η διάψευση ήρθε προφανώς κατά την καταληκτική αυτή ημερομηνία, ενώ στις 6 Σεπτέμβρη ο ίδιος ο υπουργός ευθαρσώς δήλωνε ότι η «επιτυχία της εξασφάλισης 19.500 πιστώσεων ήταν ανέκαθεν ψευδής». Στο μεταξύ, όμως , ο υπουργός και το επιτελείο του σημείωσαν μια τρομερή “επιτυχία”: «μείωσαν» τον αριθμό των κενών σε 16.500, με το ραβδί του μάγου και καταστροφικές αλχημείες, ευρέως διαδεδομένες τα τελευταία χρόνια, όπως ο περιορισμός των δασκάλων στα ολοήμερα ΕΑΕΠ στην πρωτοβάθμια και οι δεύτερες αναθέσεις στη δευτεροβάθμια, η μείωση (και τραγική καθυστέρηση) των προσλήψεων στην ειδική αγωγή κ.ά. Βρισκόμαστε στις αρχές Νοέμβρη, με τις πιστώσεις να έχουν οριακά εξαντληθεί, με χιλιάδες συναδέλφους μας να παραμένουν στην ανεργία και τα κενά σε ολοήμερα, τμήματα ένταξης, παράλληλες στηρίξεις, μαθήματα ειδικοτήτων αλλά και τάξεις του πρωινού προγράμματος να παραμένουν εκρηκτικά. Το μότο πια του Υπουργού είναι «η επάρκεια κι όχι η πληρότητα» και σχηματοποιείται με συγχωνεύσεις τμημάτων, καταργήσεις ολοημέρων, σχεδιασμό της αναδιάρθρωσης του δημοτικού σχολείου σύμφωνα με τις επιταγές της λιτότητας, της σταθερής υποχρηματοδότησης και της απουσίας μόνιμων διορισμών, ενόσω χορός εκατομμυρίων διεξάγεται για την επιβολή της αξιολόγησης και του «Νέου», «Ψηφιακού», «Κοινωνικού» ή «Έξυπνου» Σχολείου…

Η καταστρατήγηση των εργασιακών δικαιωμάτων των εκπαιδευτικών αποτελεί κεντρική πολιτική του Υπουργείου των ΕΔΕ και της αυθαιρεσίας. Η αναδρομική προσμέτρηση της προϋπηρεσίας και ο αναδρομικός διπλασιασμός των μορίων στα δυσπρόσιτα (για τους πίνακες των αναπληρωτών και μόνο) από το 2012 και μετά, αφήνοντας εκτός δυο χρόνια πραγματικής προσφερθείσας προϋπηρεσίας, σε συνδυασμό με την εισαγωγή του διπλασιασμού των μορίων στα δυσπρόσιτα από το 2014-15, δείχνουν αφενός τη συνέχεια στην αντιεκπαιδευτική πολιτική του Υπουργείου και την προσήλωση στον νόμο 3848 της Διαμαντοπούλου και αφετέρου την προσπάθεια χειραγώγησης των αναπληρωτών εκπαιδευτικών μέσω εξαναγκασμών του τύπου «να κυνηγήσω το δυσπρόσιτο»(για πόσα χρόνια αναπλήρωσης;), «να συγκεντρώσω τυπικά προσόντα» (με τι λεφτά;), «να διαβάσω για τον ΑΣΕΠ» (για πόσες θέσεις;), «να γίνω καλύτερος από τον διπλανό μου» (πώς θα υπάρξουμε ως συνάδελφοι στο σχολείο;), «να αξιολογηθώ για να δείξω την αξία μου» (με μια αξιολόγηση σε άρρηκτη σχέση με το νέο μισθολόγιο/φτωχολόγιο που θα αμοίβει την «αξία μας» με 600 ευρώ; ). Μας θέλουν υποταγμένους, παγιδευμένους στο κυνήγι των μορίων, έτοιμους να εξυπηρετήσουμε τα σχέδια τους, αυριανούς δοκιμαστικούς υπαλλήλους β΄ κατηγορίας, υπό αίρεση δημοσίους υπαλλήλους στη διετία, αναλώσιμους. 

 

Κατά τα άλλα, η άντληση πιστώσεων από το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων, ως «λύση ανάγκης για μια χρονιά και μόνο ως τη διενέργεια ΑΣΕΠ και τους μόνιμους διορισμούς, ώστε να λειτουργήσουν τα σχολεία την επόμενη σχολική χρονιά», αποδεικνύεται ήδη λύση εμπαιγμού των αναπληρωτών εκπαιδευτικών. Ταυτόχρονα η σχετική ΚΥΑ προβλέπει την πληρωμή αναπληρωτών μέσω ΠΔΕ και για το έτος 2015-2016, σε μια παραδοχή ότι η «λύση ανάγκης» θα επαναληφθεί. Άλλωστε, οι παλινωδίες του Υπουργείου Παιδείας περί διενέργειας ή μη ΑΣΕΠ και η τύποις ενδοκυβερνητική κόντρα με το Υπουργείο Διοικ. Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρ. Διακυβέρνησης, με τους Λοβέρδο και Μητσοτάκη να αναλαμβάνουν τον ρόλο του «καλού μεν, αδυνατούντα δε» και τον ρόλο του «κακού μεν, συνετού δε» αντίστοιχα, παζάρεψαν επαρκώς με τις ελπίδες των αναπληρωτών για μονιμοποίηση, για να τις πουλήσουν εύκολα με αντάλλαγμα την προσωπική προβολή τους εν μέσω παρατεταμένης προεκλογικής περιόδου. 

 

Φυσικά σε αυτό το παιχνίδι εντυπώσεων και προεκλογικών υποσχέσεων δεν θα μπορούσαν να λείπουν οι χρόνια τώρα συνομιλητές του υπουργείου, η ΔΑΚΕ και η ΠΑΣΚ/ΔΗΣΥ. Σε ένα άκρως υποκριτικό ενδιαφέρον για τους αναπληρωτές έχουν επιδοθεί το τελευταίο δίμηνο σε έναν αγώνα για το ποιος έχει αγωνιστεί (;;;) περισσότερο για τα δικαιώματα των αναπληρωτών. Ξεχνούν όμως ότι η στάση των παρατάξεών τους αλλά και των αιρετών τους στο ΚΥΣΠΕ, Μπράτη και Παληγιάννη, είναι πλέον γνωστή. Οι δήθεν αγωνιστικές τους προθέσεις εξαντλούνται στο ψάρεμα ψήφων σε προεκλογικές περιόδους. Η απροθυμία τους να διαχωριστούν από την αντιεκπαιδευτική πολιτική με την καταγγελία των περί διενέργειας ΑΣΕΠ δηλώσεων (και μόνο) του υπουργού (για την πρόσληψη ανθρώπων με 5, 6 ή 13 χρόνια στην εκπ/ση και παιδαγωγική κατάρτιση-διδακτική εμπειρία που κανένας ΑΣΕΠ δεν μπορεί να πιστοποιήσει), η πρόταση για διορισμούς με βάση το 60-40%, που διαιωνίζει τις ελαστικές σχέσεις εργασίας, η διαρκής άρνηση τους να οργανώσουν έναν πραγματικό αγώνα για την ανατροπή της πολιτικής του υπουργείου, η διαχειριστική λογική τους στο παζάρεμα του λιγότερο «κακού», οι πελατειακές σχέσεις και η «από τα μέσα» ενημέρωση για τις προθέσεις της πολιτικής ηγεσίας, έχουν οδηγήσει ένα μεγάλο κομμάτι των αναπληρωτών στην πλήρη απαξίωση των συλλογικών διαδικασιών. 

 

Καιρός να τους απομονώσουμε! 

 

Δε θα δεχθούμε άλλο να αναπληρώνουμε τους εαυτούς μας, δε θα ανεχθούμε τη διάλυση του δημόσιου σχολείου, δε θα γίνουμε ο δούρειος ίππος της αξιολόγησης, δε θα περιμένουμε παθητικά το ζοφερό μέλλον που μας επιφυλάσσουν. Απαιτούμε από τη ΔΟΕ αγωνιστικές αποφάσεις και δράση (αντί να “μας χτυπούν φιλικά την πλάτη”), με βάση τις τόσες αποφάσεις πρωτοβάθμιων σωματείων για άμεσους μαζικούς μόνιμους διορισμούς, παιδαγωγική ελευθερία, πρόσβαση σε δωρεάν επιμόρφωση, σχολείο για όλα τα παιδιά και δωρεάν κοινωνικές παροχές, αξιοπρεπείς μισθούς για μια ζωή ανθρώπινη, πέρα από ποσοτικούς δείκτες και αναδιαρθρώσεις. 

 

Παλεύουμε για την κατάργηση κάθε ελαστικής μορφής εργασίας, συντασσόμενοι με τα σωματεία μας και ενισχύοντας με τη συμμετοχή και τη δράση μας έναν ανυποχώρητο αγώνα που θα διεκδικεί:

• ΑΜΕΣΟΥΣ ΜΑΖΙΚΟΥΣ ΜΟΝΙΜΟΥΣ ΔΙΟΡΙΣΜΟΥΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ ΣΤΟ ΣΥΝΟΛΟ ΤΩΝ ΟΡΓΑΝΙΚΩΝ ΚΑΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΩΝ ΚΕΝΩΝ ΚΑΙ ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΔΙΔΑΚΤΙΚΟ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ, ΜΕ ΒΑΣΗ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ ΚΤΗΣΗΣ ΠΤΥΧΙΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΡΟΫΠΗΡΕΣΙΑ 
   
• ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΟΥ Ν.3848/2010 ΚΑΙ ΑΝΟΙΓΜΑ ΤΩΝ ΠΙΝΑΚΩΝ ΠΡΟΫΠΗΡΕΣΙΑΣ ΤΩΝ ΑΝΑΠΛΗΡΩΤΩΝ ΑΠΟ 30/6/2010
  
  
• ΠΛΗΡΗ ΣΤΕΛΕΧΩΣΗ ΤΩΝ ΣΧΟΛΕΙΩΝ-ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΚΕΝΟ ΣΕ ΤΜΗΜΑΤΑ ΠΡΩΙΝΑ, ΕΙΔΙΚΟΤΗΤΕΣ, ΟΛΟΗΜΕΡΑ, ΤΜΗΜΑΤΑ ΕΝΤΑΞΗΣ, ΠΑΡΑΛΛΗΛΕΣ ΣΤΗΡΙΞΕΙΣ, ΕΙΔΙΚΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΚΑΙ ΕΙΔΙΚΟ ΒΟΗΘΗΤΙΚΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΚΑΙ ΑΜΕΣΗ-ΜΟΝΙΜΗ ΣΤΕΛΕΧΩΣΗ ΤΩΝ ΚΕΔΔΥ ΜΕ ΤΟ ΑΝΑΓΚΑΙΟ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ
  
  
• ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ – ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ
  
  
• ΑΥΞΗΣΕΙΣ ΣΤΟΥΣ ΜΙΣΘΟΥΣ ΓΙΑ ΝΑ ΖΟΥΜΕ ΜΕ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ - ΠΛΗΡΗ ΕΡΓΑΣΙΑΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ

Βέζου Θάνια, αναπλ. νηπιαγωγός - Δινοπούλου Βαγγελίτσα, αναπληρ. δασκάλα – Κηετζή Ίριδα, αναπλ. δασκάλα Ειδικής Αγωγής – Κουφοβασίλη Τιτίκα, αναπλ. εικαστικών - Μήτσουρα Ηλέκτρα, αναπλ. θεατρολόγος - Τζώτζιου Δήμητρα, αναπλ. εικαστικών - Τσιμικλή Αγγελική, αναπλ. δασκάλα 

 

(ΟΜΑΔΑ ΑΝΑΠΛΗΡΩΤΩΝ ΤΩΝ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ-ΚΙΝΗΣΕΩΝ-ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΕΩΝ Π.Ε.)

Το εξπρές του επιθεωρητισμού στην υπηρεσία της διάλυσης του δημόσιου σχολείου Να πάρει τώρα μέτρα το Δ.Σ. της Δ.Ο.Ε.!

Τη στιγμή που χιλιάδες κενά συνεχίζουν να υπάρχουν στα σχολεία όλης της Ελλάδας, τμήματα συμπτύσσονται με 27-28 παιδιά και ολοήμερα σχολεία αναστέλλουν τη λειτουργία τους, εξαιτίας των μηδενικών διορισμών και της υποχρηματοδότησης του δημόσιου σχολείου, το υπουργείο Παιδείας, αμετανόητο, επιχειρεί να προωθήσει με διαδικασίες εξπρές το νέο επιθεωρητισμό, ξεκινώντας άμεσα τις διαδικασίες αξιολόγησης των διευθυντών και των προϊσταμένων των σχολικών μονάδων. Αποδεικνύεται περίτρανα πως το νέο φτηνό ευέλικτο σχολείο της αγοράς, που προωθεί η ηγεσία του Υ.ΠΑΙ.Θ., ένα σχολείο-χυλός χωρίς σταθερό πρόγραμμα σπουδών που θα εξαρτά άμεσα τη μορφωτική λειτουργία του από τους περιορισμούς και τις προτεραιότητες των ευρωπαϊκών προγραμμάτων, προϋποθέτει την ύπαρξη ενός πολυεπίπεδου μηχανισμού πειθαρχικού ελέγχου που θα καλλιεργεί το φόβο και την εμπέδωση της “διαρκούς ανεπάρκειας” σε όλους τους εκπαιδευτικούς και τελικά την υποταγή τους στα (κάθε φορά) νέα σχέδια της εξουσίας.

Αποδεικνύεται περίτρανα επίσης πως οι “μεταμνημονιακοί” λεονταρισμοί της κυβέρνησης και της ηγεσίας του Υ.ΠΑΙ.Θ. έχουν τελειώσει και η προώθηση του νέου μνημονίου, όπως και αν αυτό ονομαστεί τελικά, περιλαμβάνει την άμεση σύνδεση μισθών και αξιολόγησης και την αξιοποίηση του νέου αξιολογικού πλέγματος, στην κατεύθυνση της δημιουργίας νέων δεξαμενών διαθεσιμότητας και εργασιακής επισφάλειας. Η επιτάχυνση των διαδικασιών της ατομικής αξιολόγησης, ακόμη και με όρους καρικατούρας, εντάσσεται στην ευρύτερη κυβερνητική πολιτική της αποδοχής των νέων αντιλαϊκών προαπαιτούμενων του Μνημονίου.

Πιο συγκεκριμένα, με τη νέα εγκύκλιο του το υπουργείο απαιτεί οι διευθυντές/ριες και προϊστάμενοι/ες σχολικών μονάδων (Δημοτ. Σχολείων και Νηπ/γείων) να κάνουν μέχρι τις 29/10 “δήλωση υποταγής” στο νέο επιθεωρητισμό, ενημερώνοντας τη σχετική πλατφόρμα του Ι.Ε.Π., για τα στοιχεία της οικείας σχολικής μονάδας, του οικείου Διευθυντή Εκπαίδευσης και των Σχολικών Συμβούλων από τους οποίους προβλέπεται να αξιολογηθεί, σύμφωνα με το Π.Δ. 152/2013 και στη συνέχεια να καταχωρήσει, μέχρι τις αρχές Νοέμβρη τον προσωπικό του φάκελο (portfolio), προκειμένου να αξιολογηθεί για το διοικητικό του έργου είτε δια ζώσης είτε ψηφιακά. Μέσα σε τρεις μέρες από τις οποίες οι δύο δεν είναι καν εργάσιμες ζητείται από τους διευθυντές να επικυρώσουν, απλά, την υποταγή τους στο νέο επιθεωρητικό πνεύμα που διέπει την κυρίαρχη εκπαιδευτική πολιτική. Αλήθεια ποια η χρηστικότητα της επιβεβαίωσης ήδη γνωστών στοιχείων πέρα από την πολιτική εντύπωση ότι έχει δημιουργηθεί ήδη μια τετελεσμένη πραγματικότητα που δεν είναι δυνατόν να ανατραπεί; 

 

Η αγωνία του υπουργείου να αποδείξει ότι η πολιτική του προωθείται απρόσκοπτη, χωρίς αντιστάσεις, παρά το γεγονός ότι ένας μεγάλος αριθμός διευθυντών δεν έχει κάνει καν την εξ αποστάσεως επιμόρφωση, το οδηγεί να παρακάμψει ακόμη και το ίδιο το τερατούργημά του: το Π.Δ 152/2013 που περιλαμβάνει σαφώς και την αξιολόγηση του παιδαγωγικού έργου του διευθυντών και προϊσταμένων νηπιαγωγείων. Διαδικασία ασφαλώς πολύ πιο σύνθετη και μακρόχρονη. Οι διαδικασίες εξπρές, οι οποίες απαξιώνουν το (είμαστε σίγουροι/ες) “εμβριθές επιστημονικό έργο του Ι.Ε.Π.”, στην πράξη εκφράζουν τις πραγματικές πολιτικές προθέσεις του υπουργείου: να καμφθεί κάθε αντίσταση από τη μεριά των εκπαιδευτικών, να επιταχυνθεί η ατομική αξιολόγησή τους –η μοναδική τελικά που ενδιαφέρει το υπουργείο– και να εξασφαλιστούν οι παχυλές αμοιβές των διάφορων εκπαιδευτικών παραγόντων του ΙΕΠ και της εκπαιδευτικής διοίκησης. Το έχουμε ξαναπεί: η αξιολόγηση είναι, πέρα από την επίσημη πολιτική του κεφαλαίου για τη διάλυση του δημόσιου σχολείου και μια πολύ κερδοφόρα επιχείριση για τους διάφορους κρατικούς τεχνοκράτες, αξεπέραστους ειδήμονες στο copy paste.

Παρακαλούμε ησυχία, η πλειοψηφία της Δ.Ο.Ε. κοιμάται.....

Την ίδια στιγμή η συνδικαλιστική γραφειοκρατία στο Δ.Σ της Δ.Ο.Ε. (ΔΑΚΕ-ΠΑΣΚ/ΔΗΣΥ) σφυρίζει αδιάφορα. Εδώ και μήνες η πλειοψηφία του Δ.Σ. αρνείται να συντονίσει τον αγώνα ενάντια στην αξιολόγηση, παρά την ηρωική μάχη της προηγούμενης χρονιάς, τους χιλιάδες συλλόγους διδασκόντων που αντιστάθηκαν, σε ένα πρωτοφανές κλίμα διοικητικού εκφοβισμού, τους εκατοντάδες διευθυντές που δεν έχουν συμμετάσχει ακόμη στην εξ αποστάσεως επιμόρφωση αλλά και στο μπλοκάρισμα της αξιολόγησης στον υπόλοιπο δημόσιο τομέα. Περιορίζεται στη φραστική διακήρυξη της απεργίας–αποχής της ΑΔΕΔΥ, χωρίς να επιθυμεί να δώσει σε αυτήν συλλογικά χαρακτηριστικά αντίστασης και ανατροπής της αντιεκπαιδευτικής πολιτικής. Αρνείται οποιοδήποτε μέτρο λειτουργεί στην κατεύθυνση της ενίσχυσης του ρεύματος ανυπακοής, όπως τη συλλογή υπογραφών και τη δημόσια δήλωση «Δεν αξιολογώ – δεν αξιολογούμαι” από όλα τα συνδικαλιστικά στελέχη και όλο τον κλάδο. Φοβούνται ακόμη και στις Γ.Σ των Συλλόγων να μιλήσουν για την απεργία-αποχή, αφήνοντας στον αυτόματο πιλότο την προώθησή της. Εφευρίσκουν δικαιολογίες για όσα συνδικαλιστικά στελέχη τους είναι έτοιμα να γίνουν αξιολογητές σε βάρος των χιλιάδων άλλων εκπαιδευτικών και διευθυντών οι οποίοι έδωσαν πραγματική μάχη ως τώρα για να υπάρξει συλλογική αντίσταση στην αξιολόγηση. Αντίθετα, συνδιαλέγονται ανοιχτά με το Υ.ΠΑΙ.Θ., είτε “πάνω απ’ το τραπέζι”, ζητώντας σε κάθε συνάντηση του Δ.Σ. με τον υπουργό το προσωρινό πάγωμα της αξιολόγησης (στην πραγματικότητα για να περάσουν το σκόπελο των εκλογών για τα υπηρεσιακά συμβούλια), είτε “κάτω απ’ το τραπέζι”, συζητώντας μικροαλλαγές, όπως η εθελοντική αξιολόγηση και διαφοροποιήσεις στις ποσοστώσεις, ώστε να ανοίξει η πόρτα της αξιολόγησης στην εκπαίδευση.

.

Δεν είναι τυχαία αυτή η στάση τους: μεγάλο μέρος του στελεχιακού δυναμικού των ΔΑΚΕ και ΠΑΣΚ/ΔΗΣΥ συμμετέχει κανονικά στις διαδικασίες της αξιολόγησης, χωρίς να έχει κανένα πρόβλημα να θέτει υποψηφιότητα και για τα διάφορα υπηρεσιακά συμβούλια. Αλήθεια πώς θα υπερασπίζονται ως αιρετοί τα συλλογικά συμφέροντα των εκπαιδευτικών και τις αποφάσεις του συνδικάτου, όπως η απεργία–αποχή, αν οι ίδιοι δεν την υλοποιούν; Στέλνουν το μήνυμα της ήττας, της παραίτησης και των ατομικών επιλογών απέναντι στον ολοκληρωτισμό της κυβερνητικής πολιτικής. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να διασωθούν συνδικαλιστικά στις 5 Νοέμβρη, αδιαφορώντας για την υπεράσπιση των ταξικών συμφερόντων του κλάδου και του δημόσιου σχολείου.

Καιρός να δώσουν μια απάντηση στον κλάδο: Τι διαπραγματεύονται, με την ηγεσία του υπουργείου Παιδείας; Έχουν αποδεχτεί την αξιολόγηση και το νέο σχολείο του κ. Λοβέρδου (ανακαίνιση του μαύρου κι άραχνου της Διαμαντοπούλου), τη διάλυση με άλλα λόγια του δημόσιου σχολείου και την κατάργηση της όποιας παιδαγωγικής ελευθερίας και κάθε εργασιακού δικαιώματος των εκπαιδευτικών;

Σε αυτήν την πραγματικότητα πρέπει να τοποθετηθούν όλες οι συνδικαλιστικές παρατάξεις του κλάδου και ιδιαίτερα του προοδευτικού – αριστερού χώρου. Υπάρχουν ως υποψήφιοι στα ψηφοδέλτιά τους (ΔΑΚΕ, ΠΑΣΚ/ΔΗ.ΣΥ., Ενωτική Ριζοσπαστική Πρωτοβουλία, Εκ-κίνηση), οι οποίοι έκαναν την εξ αποστάσεως επιμόρφωση. Θα τους καλέσουν να αναιρέσουν τη συμμετοχή τους και να τηρήσουν τη θέση της Ομοσπονδίας και των Συλλόγων διευρύνοντας έτσι και δυναμώνοντας το μέτωπο αντίστασης; Αλλιώς οι παρατάξεις που ψηφίζουν κεντρικά μια θέση αλλά στη συνέχεια δεν την ακολουθούν τα στελέχη τους, υπονομεύουν την εμπιστοσύνη του κλάδου στο συνδικάτο, διασύρουν το συνδικαλισμό και ακυρώνουν την ενότητα του κλάδου στην πράξη. Τους καλούμε να τηρήσουν τη θέση της Ομοσπονδίας και των Συλλόγων. Βρισκόμαστε σε κρίσιμο σταυροδρόμι όπου ο καθένας οφείλει να πάρει καθαρή θέση. Δεν μπορεί οι εν δυνάμει εκπρόσωποι του συνδικάτου να είναι οι πρώτοι που ακυρώνουν τις αποφάσεις του.

Καλούμε το Δ.Σ. της Δ.Ο.Ε. να συνεδριάσει άμεσα και με τις αποφάσεις του να στηρίξει έμπρακτα τους συναδέλφους και τις συναδέλφισσες, οργανώνοντας με όρους εκπαιδευτικού κινήματος τη συλλογική αντίσταση του κλάδου στο σύγχρονο επιθεωρητισμό.

• να καλέσει τους διευθυντές και προϊσταμένους των σχολικών μονάδων να μην υπογράψουν τη δήλωση υποταγής, να δηλώσουν συμμετοχή στην απεργία-αποχή της ΔΟΕ-ΑΔΕΔΥ από όλες τις αξιολογικές διαδικασίες και να μη συμπληρώσουν τις σχετικές πλατφόρμες
• να οργανώσει με συγκεκριμένα μέτρα την απεργία–αποχή από την αξιολόγηση - Με μαζικές περιφερειακές συσκέψεις Δ.Σ. Συλλόγων και διευθυντών σχολικών μονάδων στην Αθήνα κι όλες τις μεγάλες πόλεις - Με τη δημόσια λίστα υπογραφών και συλλογή υπογραφών σε κάθε Σύλλογο.

Με αφορμή την κατάθεση ναζιστικού ψηφοδελτίου...

…ο ακροδεξιός κατήφορος της ηγεσίας του υπουργείου Παιδείας

H συμμετοχή φασιστικού ψηφοδελτίου στις εκλογές των υπηρεσιακών συμβουλίων στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση αποτελεί μια πρόκληση για όλο το εκπαιδευτικό κίνημα αλλά και για κάθε μεμονωμένο εκπαιδευτικό. Ο φασισμός δεν έχει καμιά θέση στη δημόσια εκπαίδευση, ο ρατσιστικός, μισαλλόδοξος λόγος της ναζιστικής συμμορίας δε συνάδει με το αναγκαίο δημοκρατικό πνεύμα του σχολείου και τις μορφωτικές ανάγκες των μαθητών μας, ανεξάρτητα από την κοινωνική, εθνική και φυλετική προέλευσή τους. Ως Παρεμβάσεις Κινήσεις Συσπειρώσεις εξαρχής εναντιωθήκαμε και συνεχίζουμε να εναντιωνόμαστε στην παρουσία των ναζιστών στο χώρο του δημόσιου σχολείου. Οι ναζιστές δεν έχουν καμιά θέση στο σχολείο, στα σωματεία, στο εκπαιδευτικό κίνημα. Οι οπαδοί του κοινωνικού δαρβινισμού και των στρατοπέδων συγκέντρωσης για τους μετανάστες δεν έχουν θέση στο σχολείο των όλων, των ίσων και των διαφορετικών, για το οποίο παλεύει το εκπαιδευτικό κίνημα. Απέναντι σε αυτή την πραγματικότητα το υπουργείο Παιδείας οφείλει να πάρει μια πολύ συγκεκριμένη θέση.

Αντίθετα,  οι χθεσινές δηλώσεις της ηγεσίας του υπουργείου Παιδείας στην πραγματικότητα αναπαράγουν τον ολοκληρωτισμό της Χρυσής Αυγής στο όνομα της δήθεν αποπολιτικοποίησης και  αποϊδεολογικοποίησης  του σχολείου. Η δήλωση του κ. Λοβέρδου ότι “εδώ είναι παιδεία, είναι εκπαίδευση, δεν υπάρχουν κομμουνιστικές ή ξέρω ΄γω πείτε τις σοσιαλιστικές, υπάρχουν συνδικαλιστικές παρατάξεις... Δεν ξέρω τι όρια μου δίνει ο νόμος, ας πάνε στα δικαστήρια. Θα αρχίσουμε τώρα να λέμε κομμουνιστική ή εθνικιστική συνδικαλιστική ένωση και τα λοιπά, που θα πάμε; Κακώς τότε που δεν επιβάλλαμε το ενιαίο ψηφοδέλτιο” στην πράξη ποινικοποιεί, γενικά,  την πολιτική στράτευση και την ίδια  ιδεολογική ταυτότητα των εκπαιδευτικών. Είναι θέση βαθύτατα συντηρητική, αντιδημοκρατική και τελικά ακροδεξιά.

Ο κ. Λοβέρδος αξιοποιεί το ψηφοδέλτιο των ναζιστών,  για να προωθήσει την ακροδεξιά θεωρία των δύο άκρων και να εξισώσει τον κομμουνισμό, την Αριστερά και τη ριζοσπαστική πολιτική στράτευση με τη βαρβαρότητα του φασισμού. Σύμφωνα με τη λογική του υπουργείου, κάθε ρητή πολιτική στράτευση και η σύνδεση συνδικαλιστικών συλλογικοτήτων με συγκεκριμένους πολιτικούς χώρους θεωρείται πλέον ότι δεν έχει θέση στην εκπαίδευση και θα πρέπει να απαγορευθεί. Ο υπουργός που διέσυρε τις οροθετικές γυναίκες, στο όνομα ενός ακροδεξιού λαϊκισμού, ο οποίος νομιμοποίησε και εξέθρεψε τελικά τη Χρυσή Αυγή, ο υπουργός που θεωρούσε ως πιο αυθεντικό πολιτικό φαινόμενο της Μεταπολίτευσης τη Χρυσή Αυγή,  ξανακτυπά. Ο στόχος του δεν είναι ασφαλώς το ναζιστικό ψηφοδέλτιο, αλλά το ίδιο το εκπαιδευτικό κίνημα και η ριζοσπαστική αριστερή πολιτικοποίηση γενικά. Μολονότι, στην εν λόγω συνέντευξη, ερωτάται για τους ναζιστές, ο ίδιος αναφέρεται αποκλειστικά στην Αριστερά και στην “υπερπολιτικοποίηση” του εκπαιδευτικού κινήματος , η στόχευση είναι προφανής. Τελικά αποδεικνύεται, για ακόμη μια φορά, ότι το ταξικό εκπαιδευτικό και εργατικό κίνημα είναι ο πραγματικός στόχος τόσο των φασιστών, όσο και των υπέρμαχων της μνημονιακής ομαλότητας.

Τι σημαίνει άραγε το “κακώς δεν επιβάλλαμε ενιαίο ψηφοδέλτιο” ; Από πότε το υπουργείο επιβάλλει ψηφοδέλτια; Με βάση τον υπάρχον συνδικαλιστικό νόμο είναι γνωστό ότι δεν μπορούν να επιβάλλουν κανένα ενιαίο ψηφοδέλτιο στις εκλογές για τα υπηρεσιακά συμβούλια. Κατά συνέπεια, ο υπουργός μας προετοιμάζει για το νέο συνδικαλιστικό νόμο, ο οποίος θα εμπεδώνει την πλήρη περιστολή των συνδικαλιστικών και πολιτικών ελευθεριών όλων των εργαζομένων. Οι αντεργατικές δεσμεύσεις της συγκυβέρνησης και η προώθηση των πενταμελών επιτροπών της εξωτερικής αξιολόγησης, του Π.Δ για την ατομική αξιολόγηση εκπαιδευτικών και των σχεδίων δράσης για την ΑΕΕ  απαιτούν τελικά να μπει η εκπαίδευση κυριολεκτικά στο γύψο, στην αυτολογοκρισία και την αυτοπειθάρχηση. Είναι γελασμένοι!

Θέλουμε να είμαστε ξεκάθαροι: οποιαδήποτε προσπάθεια ελέγχου και περιορισμού  της διαπάλης διαφορετικών ιδεολογικών και πολιτικών ρευμάτων στο δημόσιο σχολείο αποτελεί,  ουσιαστικά, αντιδημοκρατική εκτροπή που μας γυρνάει πίσω στο κράτος των εθνικοφρόνων και στο Ιδιώνυμο του Μεσοπολέμου. Το σύνολο των συνδικαλιστικών παρατάξεων οφείλει να τοποθετηθεί επί του συγκεκριμένου και ιδιαίτερα οι εκπρόσωποι του κυβερνητικού συνδικαλισμού (ΔΑΚΕ-ΠΑΣΚ/ΔΗΣΥ) για το αν έχουν διαπραγματευθεί, τελικά, πραξικοπηματικές εκτροπές, προκειμένου “να σώσουν το τομάρι τους” πολιτικά και συνδικαλιστικά.

Ως Παρεμβάσεις Κινήσεις Συσπειρώσεις δηλώνουμε ότι δε θα ανεχθούμε την παρουσία του ναζισμού στο εκπαιδευτικό κίνημα και με όρους μαζικού κινήματος θα ακυρώσουμε τη παρουσία του στα σχολεία μας. Δεν πρόκειται όμως εξίσου να αποδεχθούμε και τον επίσημο θεσμικό ολοκληρωτισμό της συγκυβέρνησης των Μνημονίων, της Ε.Ε,, του ΔΝΤ και των αντεργατικών ρυθμίσεων.